Džamija Koski Mehmed Paše u Mostaru predstavlja izvanredan primjer osmanske arhitekture u Bosni i Hercegovini. Sagrađena je 1618./19. godine i prikazuje klasični osmanski dizajn. Njezin osnivač, Mehmed Koskija, bio je hroničar velikog vezira Lale Mehmeda Sokolovića.
Džamija ima jednostavan tlocrt s kupolom, izgrađena je od precizno oblikovanih kamenih blokova. Slična je džamiji Karadžoz Beg, ali ima malo niži minaret bez ukrasa stalaktita. Smještena je na liticama rijeke Neretve u centru grada, ima tri kupole na tremu te prekrasno izrađen mihrab i minber.

Manastir Duži se nalazi 12 km južno od Trebinja u reonu Trebinjske šume. Krajem XVII vijeka na mjestu današnjeg manastira postojala je mala crkva sa pomoćnim objektima u kojima su bili smješteni monasi koji su čuvali stoku manastira Tvrdoš. Nakon razaranja manastira Tvrdoš od strane Venecijanaca 1694. godine, dio bratstva odlazi u manastir Savinu (Herceg Novi) noseći sa sobom dio vrijednih manastirskih relikvija. Drugi dio bratstva odlazi u manastir Duži prenoseći preostali dio relikvija, ali i slavu manastira Tvrdoš, Uspenje Presvete Bogorodice. U turskim razaranjima stradala su gotovo sva dobra manastira Tvrdoš prenesena u Duži. Do ukidanja Pećke patrijaršije 1776. godine manastir je bio središte hercegovačkog mitropolita. Poslije I Svjetskog rata u manastiru su boravili ruski monasi, prognani iz carske Rusije koji su živopisali manastir. Obnovom manastira Tvrdoš 1992. godine, vraća mu se i njegova slava, a manastiru Duži se vraća njegova prvobitna slava “Pokrov Presvete Bogorodice”.

Manastir Tvrdoš se nalazi na desnoj obali rijeke Trebišnjice 5 km zapadno od Trebinja. Sagrađen je na temeljima crkve iz IV vijeka i spada u red najstarijih kulturno istorijskih spomenika u Republici Srpskoj. U XVI i XVII vijeku Tvrdoš je bio sjedište Humsko-Hercegovačke, odnosno Trebinjske mitropolije. Tokom tursko-mletačkog rata manastir je porušen, a dio relikvija prenesen je u manastir Savinu (Herceg Novi) i manastir Duži, odakle je 1992. godine u Tvrdoš prenesena ruka Svete kraljice Jelene Anžujske, majke kraljeva Milutina i Dragutina. Manastir je poznat i po činjenici da je u njemu Sveti Vasilije Ostroški primio monaški postrig i sveštenički čin, nakon čega je izvjestan period službovao kao paroh popovopoljski. To je razlog zašto se Sveti Vasilije naziva još i “Ostroški i Tvrdoški”. Preporod manastira počinje 1955. godine kada je obnovljen cijeli manastirski kompleks. Posebnost unutrašnjosti današnje crkve je stakleni pod, koji predstavlja svojevrstan “prozor u prošlost” kroz koji se mogu vidjeti temelji crkve iz IV vijeka. Dugu tradiciju proizvodnje vina, čiji počeci sežu u XV vijek, manastir uspješno održava i danas zahvaljujući obnovljenim vinogradima, vinskom podrumu i savremenoj vinariji.

Manastir Zavala nalazi se na rubu Popovog polja, podno planine Ostrog. Pouzdanih podataka o vremenu njegovog nastanka za sada nema. Prema tradiciji postanak crkve Vavedenja Presvete Bogorodice vezuje se za prvog hrišćanskog cara Konstantina, koji je nakon izgradnje velike crkve u Slanom stigao u Zavalu i vidjevši da je stanovništvo pobožno odlučio da tu sagradi hram. Najstariji pisani dokument iz 1514. godine je potvrda o prodaji vinograda Serafionu, manastirskom Igumanu. Specifičnost arhitektonskog rješenja crkve uslovljena je njenim položajem koji ostavlja utisak isposničkog monaškog prebivališta. Svojom sjevernom stranom crkva je podvučena pod stijenu koja velikim dijelom čini njen sjeverni zid. Unutrašnjost crkve je 1619. godine freskama ukrasio veliki srpski slikar XVII vijeka, hilandarski monah Georgije Mitrofanović. Posebna mjesto zauzima ikona Emanuila (Isus dječak) oslikana na svodu crkve. U manastiru Zavala iskušenik je bio Sveti Vasilije Ostroški koji je rođen u obližnjem selu Mrkonjići gdje je podignuta i crkva u njegovu čast.

U franjevačkom samostanu svetog Ante Padovanskog na Humcu nalazi se najstariji muzej u BiH, osnovan 1884. Ovdje je i Humačka ploča iz XII. stoljeća, najstariji očuvani spomenik pisan na hrvatskom jeziku (mješavinom glagoljice i starohrvatske ćirilice – bosančice) na području današnje Bosne i Hercegovine. Zahvaljujući sakupljačkim aktivnostima brojnih franjevaca kao i raznim donacijama civilnog stanovništva, fundus se kontinuirano povećavao kao i potreba za novim prostorijama arheološke zbirke. Današnji muzejski postav, osnovan 2003. godine, smješten je u podrumskim prostorijama samostana sv. Ante Padovanskog na Humcu. Arheološki materijal prikupljen je na širem prostoru Hercegovine a podijeljen na prapovijesnu, antičku i srednjovjekovnu u vremenskom rasponu od gotovo 16 000 godina. Dio kompleksa čini i prostor lapidarija za izložbu kamenih spomenika koji se nalazi u samostanskom dvorištu. Na prostoru Ljubuškog kraja pronađeno je 70 rimskih spomenika, od čega je najveći broj nadgrobnih spomenika (stela) koji pripadaju veteranima i vojnicima različitih legijskih i augzilijarnih postrojbi. U muzeju je izložen najstariji ćirilo-glagoljski spomenik koji govori o obnovi crkve Arkanđela Mihovila u vremenu 11./12. st., popularan pod nazivom „Humačka ploča. Humačka ploča najstariji je pisani spomenik Hrvata u BiH.
Muzej se može posjetiti svakog dana od 10 sati ujutro do 7 sati popodne

Ova džamija je locirana u Starom gradu (Kastelu), nedaleko od glavne (zapadne) kapije i gradskih bedema. Građena je od tesanog kamena i pokrivena četverostrešnjim krovom u imitaciji kupole pod eternitom. Uz desni zid podignuta je kamena munara oktogonalnog oblika, visoka 16 m i bila je jedna od najljepših u Hercegovini. Sagrađena je 1726. godine i zadužbina je Osman-paše Resulbegovića. Graditelji su bili dubrovački majstori. U njenoj gradnji ima elemenata mediteranske arhitekture. Slovi kao najprostranija džamija u Hercegovini. Prije rata bila je kulturni spomenik pod zaštitom države. Osman-paša je kao prateće objekte podigao u blizini džamije još mekdeb i medresu, koji su bili prve prosvjetne ustanove u Trebinju. Nakon izgradnje džamije, Osman-paša je optužen u Istanbulu da je u svoje ime u Trebinju sagradio ljepšu džamiju od careve. Zbog toga je sultan Ahmed III izdao naređenje kojim se on i njegovih devet sinova osuđuju na smrt. Osman-paša Resulbegović odlazi u Istanbul da moli za pomilovanje, ali njegova je odbijena, te je pogubljen 1729. godine.